ძველ ენებში (ლათინური, ბერძნული, სლავური) ციფრების დასაწერად იყენებდნენ არა სპეციალურად შექმნილ სიმბოლოებს, არამედ ანბანის ასოებს. როგორც წესი, ისინი არ განსხვავდებოდნენ აბრევიატურების და სიტყვებისგან, მაგრამ ზოგჯერ მათ სპეციალური დეკორაციები ემატებოდა. რომაულ ციფრებს ასეთი დეკორაციები არ აქვთ.
ინსტრუქციები
Ნაბიჯი 1
რომაული ციფრების სისტემაში ერთეულის დასახასიათებლად გამოიყენება დიდი ასო "I" (წაიკითხეთ "I", ანალოგი ინგლისურად - "Ai"). მე –2 და მე –3 ნომრები განისაზღვრება ასოების შესაბამისი რიცხვით „I“: II, III. ციფრები იწერება ბრჭყალების გარეშე.
ნაბიჯი 2
ნომერი 5 აღინიშნება ლათინური ასოთი "V". ნომერი 4 დანიშნულია ასოების კომბინაციის სახით: IV. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ამ რიცხვის წაკითხვა შეგიძლიათ ასე: ხუთზე ნაკლები. ექვსიდან რვა რიცხვი გამოსახულია ასო "V" და შესაბამისი რიცხვი "I" მარჯვნივ (ერთიდან სამამდე).
ნაბიჯი 3
ათი დანიშნულია ასო "X". ცხრა მიიღება ასო "მე" -ს მარცხნივ მიკუთვნებით. თერთმეტიდან ცხრამეტი რიცხვი იწერება ისევე, როგორც პირველ ათეულში, მაგრამ ასო "X" ენიჭება მარცხნივ.
ნაბიჯი 4
ნომერი 50 აღნიშნულია ნომრით "L". მარცხნივ ან მარჯვნივ "X" - ის დამატებით მიიღებთ, შესაბამისად, 40 ან 60-ს. მარჯვნივ დამატებით X- ებს მოცემულია რიცხვები 70 და 80.
ნაბიჯი 5
ასამდე სამას ნიშნავს ასო "C", ხუთასი - "D". ქვედა ციფრის აღმნიშვნელი ასო მარცხნივ ან მარჯვნივ მიკუთვნებით, თქვენ მიიღებთ, შესაბამისად, ნომერ ერთი, ათი, ასი ნაკლები ან მეტი.
ნაბიჯი 6
ათასი აღნიშნულია ასო "M" - ით. ასოების ორმაგი ან სამმაგი გამეორება აღნიშნავს შესაბამის რაოდენობას. მაგალითად, 2011 წელი დანიშნულია როგორც MMXI.
ნაბიჯი 7
ციფრების სრული სია და მათი შესაბამისი ასოთა კომბინაციები წარმოდგენილია ილუსტრაციაზე. გამოიყენეთ ლათინური ანბანის შესაბამისი ასოები ციფრებისთვის.
